Büyük Karşılaşma ... (Belinda & Lauren)

Konu: Büyük Karşılaşma ... (Belinda & Lauren) C.tesi Ara. 18, 2010 9:36 pm

Olay # Lauren okula geldi ve hemen yüksek bir kademeye geçti. Şimdi ise okulun en popüler iki kızı karşılaşıyor. Savaş başlıyor.
Zaman # Öğle tatili başlangıcı, 12:00
Yer # Okul koridoru.

Koridordaki seslerin arasında kendi zihnimin sessizliğini dinliyordum. Ellerimdeki kitaplarımı sıkıca kavramış yavaş yavaş yürüdüm. Üzerimde parlak taş işlemeli Ed Hardy kot pantolonum vardı. Bana göre fazlasıyla sade ama rahat olan Evanscence t-shirt'üm vardı. Ayaklarımda da Nine West'ten aldığım yüksek topuklu siyah ayakkabılar. Aksesuar olarak ise, avucumun içi büyüklüğündeki taşlarla kaplı hilal şeklindeki kolyemi takmıştım. Küpe olarak ise onun takımı.
Koridorun başlangıcına gelince, herkes bana baktı. Sonra geri önlerine döndüler. Dolabıma doğru giderken, gözlerin sadece benim üzerimde olmadığını hissettim. Başımı kaldırdığımda onu gördüm.
Koridorun diğer ucunda, benim kadar havalı bir kız.
Herkes onu izliyordu. Yavaş hareketlerle dolabına kitaplarını yerleştiriyordu. Sonra dolabının kapağında asılı olan aynaya baktı ve dolabını kapattı. Önünü döndüğünden burun buruna geldik.
Baştan aşağı beni süzüyordu. Ben de onu. Sonra gözleri benimkine kilitlendi ve güçlükle yutkundu. Ünümü duymuştu kesin. Yüzüme alaycı bir ifade yerleştirdim ve konuşmaya başladım.
"Yoksa şu meşhur 'yeni kız' sen misin?"

Her zamanki gibi sıradan günlerden biriydi. En sevmediğim gün olan pazartesi! Neden bilmiyorum ama pazartesi günleri bana hep uğursuzluk getirir.

Sabah kalktığımda temizlikçimiz Caroline'nin beyaz kot eteğimin kuru temizleyiciye gönderdiğinin duyunca anladım. İçimden,
''İşte pazartesi sendromu. Şimdiden belli oldu. Bu gün çok zor geçecek!'' dedim.

Siyah uzun kollu boğazlı mini etekli ve belimi sımsıkı saran elbisemi giydim. Ayakkabı olarakta dizkapağımın altına kadar uzanan topuklu çizmelerimi ve kısa simsiyah olan o muhteşem deri ceketimi. Tabikide aksesuarları unutmadım. Dev taşları olan grili siyahlı olan kolyeyi ve dev halka küpelerimi hemen taktım. Okula gittiğimde herkesin bana bakarak fısıldadığını duydum. Ama aldırmadım. Her zamanki gibi

Elimde en sevdiğim koyu pembe tüylü defterimi alarak kendimden emin bir şekilde koridorda yürüdüm. Dolabımı açtım ve içinden en sevmediğim ders olan MATEMATİĞİN kitaplarını aldım! Aynaya baktım. Her zamanki gibi muhteşemdim. Aynaya baktığımda arkamdan birinin bana baktığını gördüm.

Bende ona karşılık verdim yani baştan aşağı baktım.

En az benim kadar güzeldi.

Sonra gözlerine baktım. Eminim oda benim hakkımda aynı şeyleri düşünüyordu. Bana,
"Yoksa şu meşhur 'yeni kız' sen misin?"dedi.

O anda herkes birden bize baktı. Bu bakışmaların anlamını biliyordum. Bu sessizliğinde. Bu sessizlik fırtına öncesi sessizlikti. Ben bunları düşünürken kız yine aynı soruyu sordu

"Yoksa şu meşhur 'yeni kız' sen misin?"

Bende,
"Evet benim. Sende şu ESKİ meşhur kızsın herhalde," Dedim.

Eski lafını çok yüksek sesle söyledim. Görünüşe göre buna kızmıştı.

Bana
"Lanet olası şey unutma sen yokken ben vardım!" dedi.

Bende
"Bende senin yokluğunu fark ettirmedim gelmene gerek yoktu. " dedim.

Karşımda sinir krizleri geçiriyordu

Tam elindeki kitaplarla üstüme geliyordu ki aptal budala olan Sabrina onu uzaklaştırdı.

Giderken bana
"Seninle görüşeceğiz! " dedi.

Her zamanki gibi o sinsi gülücüğümü atarak kendimden emin bir şekilde yürüdüm. Arkamdan gelen sesleri duyabiliyordum. Yeni gelen kız yangına körükle güdüyor, ben J'den yanayım, ben tabikide Laurenı tutuyorum, eyvah çok kötü şeyler olacak seslerini duyuyordum.

Ahh... Bu kız kendini ne sanıyordu böyle? Benimle nasıl böyle konuşabiliyordu? Ona haddini bildirecektim.
Ah, ufak tefek bir kız kollarını bana doladı. Kim olduğuna bakmama gerek yoktu. Ucube Sabrina. Kızıl saçlarını kulağının arkasına itti ve beni durdurdu.
Bu kız beni seviyordu ve arkadaştık. Ama ben sadece onu kullanıyordum. O sadece bir çömezdi.
"Seninle görüşeceğiz!" dedim ve arkamı dönüp gittim.
"Bu ne cüret! Kendini ne sanıyor bu? O da sadece bir çömez. Okula daha yeni gelmiş ama hemen havalanmış!"
Ben en havalı triplerime girerken, Sabrina sabırla beni dinliyordu.
"Ama bu durum uzun sürmeyecek. Ona gününü göstermek benim için çocuk oyuncağı. O kim ki? Gözüm kapalı hallederim."
Sabrina gülümsedi ve yüzü iyice sevimli bir hal aldı.
"Takma kafana B, halledersin."
Memnuniyetle gülümsedim. Bu kız peşimde süs köpeği gibi dolaşmaktan ve beni memnun etmekten zevk mi alıyordu acaba?
Dolabımı açtım ve kitaplarımı tıktım. O sırada söylenmeye devam ediyordum.
Herkes dedikodu yapıyordu tabii ki. Kimileri bana bakıyordu, kimileri ise Lauren'e. Bazıları gelip omzumu sıvazlıyor ve "Ben seninleyim B." diyorlardı.
Sonra Lauren denen kızın yanına gittim. Ona doğru eğildim ve fısıldadım. "Kendini çok birşey sanma. Seni tahtından indirdiğim zaman görürsün sen." Sonra durdum ve ekledim. "Gerçi senin tahtın bile yok. O taht bana ait..."

Bu kız kendini ne zannediyor diye düşündüm. Neyse dedim kendi kendime. Boşver... Bu kaçıncı kızki. Buda diğerleri gibi tek bir nefeste sönüverir.Ben bu düşüncelerle yürürken arkamdan gelen topuk seslerini duydum. Arkamı döndüğümde J. ile göz göze geldik. Bana doğru eğildi ve kulağıma
"Kendini çok birşey sanma. Seni tahtından indirdiğim zaman görürsün sen." Sonra durdum ve ekledim. "gerçi senin tahtın bile yok. O taht bana ait..." diye fısıldadı.
Bende ona,
"Dikkat et ucube o tahttan birileri seni itmesin." dedim.
Sanırım ona bu şekilde cevap vereceğimi sanmıyordu. Benden o taht bana ayit gibi bayat sözler söylememi istiyordu. Ama bende her zaman tazeden insani her an yerin dibine gömebilecek sözler vardı.
Bana,
"Asıl o ucube sensin! " dedi.
Ona
" Bakıyorumda söyleyecek kelime bulamadın unutma sen her zaman büyük laflar söylersin, ama nedense noktaları hep ben koyarım! " dedim.
Birden etraftan oo sesleri yükseldi. Bu kız gerçekten beni deli etmişti. Arttık sabrım taşmıştı. Kulağıma,
"Sana savaş ilan ediyorum!" dedi.
Bende ona sinsi gülücüğümle
"Büyük bir zevkle " dedim ve ekledim
" Boş konuşmalarla vaktimi harcayamam. Özellikle tırnağım bile olamayacak kişilerle..." dedim ve kafeteryaya doğru yürüdüm. Arkamdan gelen sesleri, alkışlarla karışık hakaretleri dinledim. Son bir kez daha birşey söylemek istedim ve arkamı döndüm,
" Eğer sana burda yedirdiğim laflar yetmediyse kafeteryadayım."dedim.
Oda bana boğazı yırtılmışçasına bağırdı,
" Bana dediğin lafları tek tek burnundan getireceğim! Sen noltaları koyabilirsin, ama ünlemleri ben koyacağım!"

Hah. Evet, kaçıyordu. Peşinden gittim. Bu işin peşini bırakmayacaktım.
"Tamam, okulda çok popüler olduğun için gözün kimseyi görmüyor olabilir," dedim yumuşacık bir sesle. "Ama beni görmeli. Çünkü neye bulaştığını bilmiyorsun tatlım."
Bana döndü ve gözlerini devirdi.
"Sen de kendini çok yüceltmişsin."
Ona bir adım daha yaklaştım.
"Bak, buraların kraliçesi benim. Ayağını denk al yoksa dünyan altüst olabilir." Gözlerinin içine baktım. "Senin iyiliğin için söylüyorum."
"Haha!" dedi. "Küçük Sabrina'nın gözünde bir kraliçe olabilirsin ama benim gözüde hiçbirşeysin!"
"Sabrina mı?" dedim. "Sabrina ve okulun geri kalanı demek istedin herhalde. Ben buraların herşeyini bilirim. Yıllardır buradayım ve herkes beni seviyor."
"Sen öyle san."
"Unutma," dedim. "Burada, St Months'da sadece bir kraliçe olabilir. Ve bu kraliçe de, bu okula yeni gelmiş bir çaylak değil, buraları avucunun içi gibi tanıyan biri olmalı." Sinsi bir kahkaha patlattım. "Yani ben."

Ona aldırmadan yürümeye başladım. Ünlemi koyarmış haha ünlemini sevsinler. O kim ünlem koymak kim. Ünlemi sadece benim kalemim koyar. Onun kalemi bir noktaya bile yetmez. Ben istersem onun herşeyini karalar geçerim. Ben böyle düşünürken arkamdan koşarak geldi.
"Tamam, okulda çok popüler olduğun için gözün kimseyi görmüyor olabilir," dedi yumuşacık bir sesle.Bu ses tonu eskisine göre baya iyiydi ama yinede konuşmasında bir sinsilik vardı. Sözlerine devam etti,
"Ama beni görmeli. Çünkü neye bulaştığını bilmiyorsun tatlım."
Bende ona alaycı bir şekilde gülerek karşılıok verdim,
"Sen de kendini çok yüceltmişsin."
Bana bir adım daha yaklaşarak,
"Bak, buraların kraliçesi benim. Ayağını denk al yoksa dünyan altüst olabilir." daha sonra gözlerimin içine bakarak,
"Senin iyiliğin için söylüyorum." dedi.
İlk biraz sustum ve sonra sinsi bir kahkaha fırlatıp
"Küçük Sabrina'nın gözünde bir kraliçe olabilirsin ama benim gözüde hiçbirşeysin!" dedim.
Anında cevap verdi,
"Sabrina mı?" dedi.
"Sabrina ve okulun geri kalanı demek istedin herhalde. Ben buraların herşeyini bilirim. Yıllardır buradayım ve herkes beni seviyor."
Bende
"Sen öyle san." dedim.
"Unutma," dedi.
"Burada, St Months'da sadece bir kraliçe olabilir. Ve bu kraliçe de, bu okula yeni gelmiş bir çaylak değil, buraları avucunun içi gibi tanıyan biri olmalı." Sinsi bir kahkaha patlattı.
"Yani ben."
Bu kendini beğenmiş kıza haddini vermek gerekiyordu. Hemen cevap verdim,
"Sevgili kraliçenin tacımı kayboldu acaba? Ay kusura bakma yanlış hatırladım o kişi kendini kraliçe sanan başında sahte taç taşıyan bir aptaldı! "
Konuşmaya devam ettim,
" Ah! bakıyorumda sevgili aptal kraliçemize bu laf tokat gibi çarptı geçti." dedim.
"Sen sen bana aptal dedin ha! " dedi.
" Şimdi gör bakalım tokat neymiş" Dedi.
Tam bana vurmak için hazırlanmış elini havaya kaldırmıştıki, son dakkada yakaladım. Teni bembeyaz ve yumuşacıktı.
" Kolumu bırak!" dedi ve aniden kendine doğru çekti.
Belliki canı yanmıştı. Tabi o kadar kol sıkmaya hiçkimse dayanamazdı. Koluna baktım kıpkırmızı olmuştu. Kolunu iyice inceledi.
" Seni aptal!" dedi.
O sırada budala Sabrina geldi. J'nin koluna baktı. J son bir kez öfkeyle bana baktı ve şöyle dedi,
"Bunu sana fena halde ödeticeğim! Bu yaptıkların için pişman olacaksın ve ayakllarıma kapanacaksın. Ama çok geç olacak!" dedi ve kıvırta kıvırta gitti...

"Ah, sürtük..."
Ne kadar aptaldı. Kendini GERÇEKTEN birşey sanıyordu. Arkamı döndüm ve saçlarımı ona doğru atarak yürümeye başladım. Koridorun boş kısmını geçtim.
Ellerimle saçlarımı kabarttım. Kıyafetlerimi düzelttim.
Bana bakan kalabalığı farkedince donup kaldım. Sonra nerede olduğuma baktım. Koridorun bir üst kısmındaydım. Herkes aşağıdan bana bakıyordu. Gözlerimi kıstım ve elimi havada salladım.
"İşinize bakın lütfen! Merak etmeyin, o kız hala yaşıyor."
Sırıttım ve kalabalıktan kıkırdama sesleri duydum. Bazıları, 'vay canına, demek hala yaşıyor' dedi gülerek.
Kafamı geriye attım ve melodik kahkahamı serbest bıraktım. Neden güldüğümü tam kestiremiyordum. Belki de gelecekte kızın durumuna gülüyordum.

RP Bitmiştir. Konu kilit.

» İlk Karşılaşma
» Belinda J ~
» Belinda J. Volterras
» Belinda J Cell ~